Mustafa Köroğlu

Atın Yediği Adam

Bembeyaz, o kadar beyaz ki siyaha anlam yüklercesine beyaz. Yerlere kadar uzanan yelesi, o kadar narin bir yele ki koşarken rüzgarın dokunmaya kıyamadağı o yüzden hiç bir kitapta rüzgarla dans eden bir yele olarak bahsedilemeyen bir yele. Öyle kuvvetli ki ayakta durmak, o doğup ilk adımını attığından sonra ortaya atılmış bi terim, onun yanında sanki herkes ayaklarını kaybetmişcesine yerlere yıkılıyor. Hayvanları hayvanlığından utandıracak güzellikte bir at. Sağdaki de ben. Ayakları olan. Bedava ot bulunca yiyen. Hatta güzel otu sona saklayıp, kötü otla doyduğu için sağlıklı beslenemeyen. Başka bir özelliği olmadığı için, başka bir özelliği olmadığından bahsedip daha çok söz sahibi olmak isteyen, dümdüz bi atım ben. Aslında tam olarak at da değilim. 2050 senesinde bir at yedi beni. Ben de onun içinde kalan küçük bir insanlığım. Ama benim beyaz prensli atım öyle mi? Onun içinde insanlık adına en ufak bir emare yok. At gibi at! Siyah atlara değer vermiyor bu çiftlikte, ama bizim baş atımız siyah. 2018 senesini düşünüyorum da, ne güzeldi o günler. Tabi dert yanıyorduk her bi şeyden. En büyüğü de et fiyatlarıydı ki kıymetini bilemedik o zamanda. Çünkü bilmiyoyorduk 2050 yılında etin yalnızca kırmızı şarabın yanında yeneceğini. Gerek şarapla olan uzaklığımız, gerek de “şarapla uzak olmasan ne olur sanki paran var” lığımız bizi otoburluğa sürükledi. Tabi atlar da durur mu yapıştırmış cevabı “sen kimin yemeğini yiyorsun bre gafil” diyerek insanları yemeye başladılar. Tabi en ilginci ise atoburlar. Bunlar eti bol olsun diye bizi yedirttiği atları yiyorlar. Rivayetlere göre her şeyin başında atoburlar geliyormuş. Arkalarında da oburlar varmış ama bunları tanımıyorum. Velhasıl ben bu piramdin dibindeyim, gözüm de yükseklerde değil. Güzel otlar için tüm insanlığını satan beyaz prensli atımda benim gözüm. Ne olurdu bir kez kişneseydi bana? Ben de bir gün yeteri kadar küçülünce onun gibi olacağımı söylerdi annem ve “ama” diyerek de eklerdi “atlar yenmez oğlum”.

Ve o güzel atlar, güzel insanları yiyip gittiler...